HiszpaĹska serenada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Gdybym miała, nie byłoby mnie tutaj. Zgodnie z życzeniem mego ojczyma siedziałabym w
klasztorze.
- To prawda.
- Poza tym, jeżeli kobiety nie mogą zamykać mężczyzn w wieżach, dlaczego pozwala się
mężczyznom wię�zić w nich kobiety?
- No właśnie, dlaczego? A ty chciałabyś trzymać męż�czyznę w wieży?
- Może byłoby to trochę niebezpieczne, ale sam po�mysł wydaje się dość kuszący - uśmiechnęła
się.
- To znaczy, że chciałabyś tego - cicho podsumował zdławionym głosem. - Poszukamy wieży, w
której mog�libyśmy się zamknąć?
Podniosła wzrok, spodziewając się zobaczyć uśmiech w jego ciemnych oczach, ale ujrzała w nich
jedynie włas�ne odbicie, a także pionową bruzdę na czole, znak, że coś go nurtowało. Przesunęła
po niej dłonią, a potem pogła�dziła go po policzku i mocno zarysowanej szczęce. Po�chwycił jej
palce i przycisnął do ust.
- Nie chcesz? - zapytał, ogrzewając je ciepłym odde�chem. - W takim razie otoczę cię murem z
pocałunków. Na chwilę ukryjemy się za nim przed niebezpieczeń�stwem. A może i na zawsze?
Ta propozycja bardzo jej odpowiadała.
Pilar nie wiedziała, czy Refugio sypia z Luisą. Podejrzewała, że nie, ale nie chciała o to pytać na
wypadek, gdyby się okazało, że jest w błędzie. Wolała myśleć, że brakuje już siły, no i oczywiście
chęci do miłości po no�cach spędzanych z nią. Dopuszczała jednak możliwość, że może się mylić.
W żadnym wypadku nie czuła się uprawniona rościć sobie do niego pretensji. Jakkolwiek by na to
patrzeć, to ona go sprowokowała. I nieważne, co ją do tego skłoniło. Refugio nie miał obowiązku
dochowywać jej wierności, nawet jeżeli nie musiałby spełniać życzeń kapryśnej wdówki ze
względu na bezpieczeństwo ich wszystkich.
Nie może być mowy o miłości między nią i El Le�onem. Absolutnie nie. Ich związek narodził się z
ciągłe�go przebywania ze sobą i wzajemnej fizycznej atrakcyj�ności. N o i nie wolno też
zapominać o jej chęci zapew�nienia sobie bezpieczeństwa. Jeżeli kiedykolwiek przy�jdzie jej na
myśl, że Refugio może ją kochać, wystarczy, jak przywoła na pamięć słowa Isabel, że nie
związałby się z kobietą, którą darzyłby naprawdę głębokim uczuciem. O dziwo, świadomość tego
faktu działała na nią kojąco, bo to oznaczało, że nie jest związany uczuciowo z Luisą.
W Hawanie panował niemiłosierny skwar. J askrawo�żółte słońce odbijało się metalicznym
blaskiem od po�wierzchni wody, schodzących tarasowo plaż i soczysto zielonych, połyskliwych
pióropuszy palm. Na rozgrza�nych deskach "Celestiny" pociła się grupka urzędników. Gdy tylko
żaglowiec przybił do brzegu, na pokład wszedł przedstawiciel urzędu celnego, kierownik portu,
poborca podatkowy, notariusz oraz pisarz sądowy.
N a widok grupki mężczyzn podąhjących w kierunku Refugia, stojącego w towarzystwie kapitana
statku, Pilar przeżyła chwilę grozy. Uspokoiła się dopiero wtedy, kie�dy urzędnicy schylili głowy w
powitalnym ukłonie, po którym nastąpiła wymiana grzeczności.
Jak przystało na arcybogatego arystokratę, Refugio potraktował ich uprzejmie, ale z dystansem,
natomiast oni prześcigali się w uprzejmościach. Byli także niezwykle szarmanccy wobec Pilar. I
nikomu nawet przez myśl nie przeszło, żeby go zatrzymać, gdy z obojętną miną odda�lił się
niespiesznie z damą swego serca, wspartą na jego ramIeniu.
Refugio wiedział, że popełniłby wielki błąd, unikając przedstawicieli lokalnej władzy. Nieczęsto w
sennej Ha�wanie zjawiał się tak znamienity gość, a wieści rozcho�dziły się tam lotem błyskawicy.
Jeszcze tego samego dnia zarzucono ich propozycjami spotkań towarzyskich. Bo�gaty plantator,
ojciec pięciu córek na wydaniu, przysłał zaproszenie na śniadanie, a gubernator zaofiarował się
obwiezć hrabiego Gonzalvo po wyspie. Refugio grzecz�nie wymówił się od uczestnictwa w
śniadaniu, lecz nie wypadało mu odmówić gubernatorowi, nie budząc przy tym jego podejrzeń. Jak
się pózniej okazało, przejażdżka upłynęła w miłej atmosferze i zaowocowała kolejnym
za�proszeniem. Mieli uczestniczyć w balu maskowym w re�zydencji gubernatorstwa.
Zaproszenie dotyczyło również świty Refugia, no i oczywiście Pilar, jako że powszechnie było
wiadomo, iż hrabia Gonzalvo uchyla się od towarzyskich okazji, na których jego Wenus nie jest
mile widzianym gościem. Właśnie z tego powodu sprawiał czasami wrażenie od�ludka. Na
szczęście na maskaradowych balach podczas karnawału nie przestrzegano tak ściśle konwenansów.
Przebrania i maseczki, obowiązujące przez większą część zabawy, zmniejszały również
prawdopodobieństwo rozpoznania El Leona przez kogoś z grona licznie zapro�szonych gości, kto
ewentualnie mógł zetknąć się wcześ�niej z Refugiem de Carranzą czy hrabią Gonzalvo. Gdy�by
jednak pojawiło się takie ryzyko, zawsze mogli zna�lezć jakiś pretekst do opuszczenia balu jeszcze
przed zdjęciem masek.
Donę Luisę zachwyciła możliwość zabłyśnięcia w to�warzystwie, choćby nawet tak
prowincjonalnym. Dzięki uprzejmości znajomego jej zmarłego męża, który był członkiem rady
miejskiej Hawany, a kiedyś sprawował identyczną funkcję w Nowym Orleanie, otrzymała osob�ne
zaproszenie. Senor Manuel Guewara zjawił się nie�spodziewanie na statku, kiedy tylko rzucili
kotwicę, i za�proponował wdowie gościnę pod swym dachem, dopóki maleńki żaglowiec, na
którym zamierzali popłynąć do Luizjany, nie będzie gotowy do podróży. Postój miał po�trwać kilka
dni. Senor Guewara zapewnił ją, że będzie zachwycony, jeżeli i pozostali również zatrzymają się w
jego domu, więc dona Luisa bez wahania przyjęła za�proszenie tego niezwykle uczynnego
dżentelmena.
- Jakże pani wszystko potrafi wspaniale zorganizo�wać, dono Luiso - skomplementował ją Refugio,
chyląc przed nią głowę w nieco błazeńskim ukłonie. - Taka za�radność musi dawać pani sporo
satysfakcji.
Jeżeli wyczuła ironię w jego słowach, nie dała tego po sobie poznać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Menu